Każdy ma swoje małe dziwactwo. Jedno albo kilka. Ja też swoje mam. Jednym z nich jest lekki bzik na punkcie francuskich musicali. Ogólnie lubię słuchać francuskiej muzyki. A gdy do niej dochodzi teatr to już szaleję.
Na dzisiaj wybrałam piosenkę z pewnego musicalu.
Moja przygoda z tym gatunkiem sztuki zaczęła się w gimnazjum od Notre Dame de Paris, czyli adaptacji książki o dzwonniku Quasimodo. Później na okrągło słuchałam muzyki ze spektaklu, aż do znudzenia. Postanowiłam poznać kolejne przedstawienia i tak trafiłam na historię francuskiego króla Ludwika XIV, czyli musical Le Roi Soleil (Król Słońce). W bardzo ciekawy sposób przedstawiał on przemianę Króla Słońce, jego niektóre miłostki i nastroje w ówczesnej Francji. Temu wszystkiemu towarzyszą piękne kostiumy i znakomita muzyka.
Dlatego dzisiaj wybrałam jedną piosenkę z tego spektaklu. Jest ona związana bardziej z niższymi sferami, z rebeliantami. Mnie wzrusza za każdym razem. Jej głównym tematem są podziały i różnice między rządzącymi, a zwykłymi ludźmi. Jest skargą na niesprawiedliwość wobec tych mniejszych. Śpiewają ją Victoria Petrosillo (Isabelle) oraz Merwan Rym (Duc de Beaufort). On gra rolę kuzyna króla, buntownika. Ona jest jego narzeczoną, ale tego nie było jasno określonego w spektaklu. Piosenka Entre Ciel et Terre (Między Niebem i Ziemią) pojawia się w chwili, kiedy spisek na koronę zostaje ujawniony i Duc jest prowadzony na śmierć. Jest to też ostatnie pożegnanie kochanków.
Jak dla mnie aktorzy bardzo dobrze pokazali skrajnie różne emocje. Z jednej strony jest rozpacz dwójki bohaterów, z drugiej obojętność wyższych sfer na całą sytuację. Dla mnie jest to przerażające takie zobojętnienie. W końcu to też są ludzie. Dlatego ta piosenka wywołuje u mnie bardzo duże emocje. Szczególnie gdy zrozumie się kontekst oraz tekst utworu.
Najlepszym sposobem, żeby zobaczyć, jakie emocje wywołuje Entre Ciel et Terre jest posłuchanie jej. Zapraszam.
